بنای امامزاده یک بنای تاریخی متعلق به دوره مغول است که دارای گنبدی مخروطی شکل است و با مصالحی از قبیل سنگ و ملات گچ ساخته شده است. درب قدیمی بقعه که از چوب ساخته شده و ارزش فراوانی دارد، هم‌اکنون در موزه ملی ایران نگهداری میشود. این امامزاده پنج ضریح دارد که قدیمی‌ترین تاریخی که روی ضریح‌ها حک شده ۷۳۰ هجری قمری است. با این حساب قدمت این امامزاده حداقل به 709 سال پیش می رسد.
درخت چنار کهنسالی هم که عمرش ۶۰۰ تا ۷۰۰ سال برآورد میشود، در حیاط امامزاده منظره زیبایی به آن داده است. نیمکتی هم برای استراحت در کنار تنه بسیار قطور آن جای مناسبی برای نشستن و تازه کردن حال و هوای مردم است.
در سمت شمال رواق سرچشمه ای است که پس از عبور از زیر کف رواق، در گوشه پایین دست و بیرونی امامزاده از زیرزمین خارج شده و در داخل حوضچه ای جاری میشود. آب این حوضچه بسیار گوارا و شفاف است و از نوع آشامیدنی است. یکی از منابع آب کشاورزی در این روستای زیبا، هم همین آب معروف به آب امامزاده است.
ضریح مرقد مطهّر این امام زاده با همّت اداره ی اوقاف و امور خیریّه و هیأت امنا و توسّط بانیان خیّر ، آقای سیّدجلیل حسینی و حاجیه خانم جعفری در سال 1385 هجری شمسی ، ساخته و نصب گردیده است.
درباره این سایت